Wergiliusz. Dzieje „najwyższego poety”

Wergiliusz, a właściwie Publiusz Wergiliusz Maro, urodził się 15 października 70 r. p.n.e. w Andes koło Mantui w niezamożnej rodzinie z Galii Cisalpejskiej – jego ojciec był garncarzem lub sługą woźnego Magiusa (swojego przyszłego teścia, dziadka macierzystego Wergiuliusza). Od najmłodszych lat Wergiliusz fascynował się poezją, a swoje pierwsze krótkie utwory wzorował na rzymskim poecie Katullusie.

Był człowiekiem wybitnie uzdolnionym i wykształconym – edukację zdobywał między innymi w Mediolanie, Neapolu i Rzymie. Z czasem wypracował swój własny styl, czego świadectwem są jego Bukoliki, w których wprowadził wiele oryginalnych elementów. Wkrótce patronat nad jego twórczością przejął Mecenas, przyjaciel i doradca cesarza Oktawiana Augusta. Wergiliusz zyskał wówczas opinię największego poety Rzymu, więc kiedy opublikował poemat dydaktyczny Georgiki, z miejsca został on uznany za arcydzieło.

W 29 r. p.n.e. na prośbę cesarza Oktawiana Augusta zaczął z kolei pisać Eneidę, czyli epopeję opisującą dzieje państwa rzymskiego i mającą uzasadniać prawo Cesarstwa Rzymskiego do panowania nad światem. Inspiracją dla Wergiliusza były przede wszystkim dwa wybitne dzieła greckiego poety Homera – Iliada i Odyseja. Pracę nad dziełem życia przerwała mu jednak śmierć – zmarł 21 września 19 p.n.e. w Brundyzjum (obecnie Brindisi), kiedy wrócił do Italii po podróży do Grecji.

Jeszcze w początkach XIX wieku dzieła Wergiliusza należały do kanonu światowej literatury i miały wpływ nie tylko na twórczość kolejnych epok literackich, ale też na naukę i politykę. Samego Wergiliusza nazywa się zaś „najwyższym poetą" i „ojcem Zachodu", ponieważ jego twórczość stała się pomostem między tradycją pogańską a chrześcijańską.

Autor: Marek Teler / Zdjęcie: Wikimedia Commons (domena publiczna)