Loda Halama i jej „najpiękniejsze nogi II Rzeczypospolitej”

Znakomicie odnajdywała się w poważnym i lekkim repertuarze, a o jej pięknych nogach mówiła cała Polska. Loda Halama była jedną z najwybitniejszych polskich tancerek czasów międzywojnia.

Leokadia Halama przyszła na świat 20 lipca 1909 r. w Rylsku w guberni kurskiej jako córka muzyka Stanisława Halamy i tancerki Marty z Cegielskich. Sama odmładzała się jednak o dwa lata i podawała inne miejsce urodzenia – położony na Mazowszu Czerwińsk nad Wisłą. Miała starszą siostrę Józefinę zwaną Zizi oraz dwie młodsze – Alicję zwaną Punią i Helenę zwaną Eną. Sama posługiwała się zaś swoim imieniem w zdrobniałej wersji Loda.

Swoją artystyczną karierę Loda Halama zaczęła w 1926 r., występując wraz z matką i siostrami w zespole tanecznym Siostry Halama. Najczęściej artystki pojawiały się na scenach teatrów rewiowych Morskie Oko i Perskie Oko, m.in. w rewiach Szopka nad szopkami i Confetti. Pod koniec lat 20. Loda postanowiła skupić się na karierze solowej i w kolejnych latach tańczyła na deskach Rexa, Wielkiej Operetki, Teatru 8.15 czy Wielkiej Rewii. Artystka znakomicie odnajdywała się również w poważniejszym repertuarze – od 1929 r. należała do baletu klasycznego, a w latach 1934–1936 była primabaleriną Teatru Wielkiego w Warszawie. W okresie swojej największej popularności często wyjeżdżała z występami za granicę, m.in. do Francji, Stanów Zjednoczonych i Japonii.

W przedwojennej Polsce Loda Halama uchodziła za jedną z najzdolniejszych tancerek, a przy tym posiadaczkę „najpiękniejszych nóg II Rzeczypospolitej". Reżyserzy filmowi bardzo często obsadzali ją w tanecznych rolach – zagrała między innymi w filmach Prokurator Alicja Horn, Manewry miłosne, Fredek uszczęśliwia świat i Kłamstwo Krystyny. Na początku lat 30. wdała się w głośny romans z polskim królem amantów Aleksandrem Żabczyńskim, a po rozstaniu uciekła z Warszawy i przez trzy dni nie dawała znaku życia. Ostatecznie odnalazła się cała i zdrowa w Częstochowie, gdzie szukała ukojenia dla swojego złamanego serca.

Po wybuchu II wojny światowej zaangażowała się w działalność konspiracyjną, a po wojnie mieszkała kolejno w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Kiedy nastały czasy odwilży gomułkowskiej, zaczęła coraz częściej przyjeżdżać do Polski, a w 1985 r. podjęła decyzję o powrocie do ojczyzny na stałe. W 1996 r. została uhonorowana Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy za swoje zasługi na rzecz stolicy.

Loda Halama zmarła 13 lipca 1996 r. w Warszawie w wieku 87 lat i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim. Pięciokrotnie wstępowała w związki małżeńskie: z Andrzejem Dembińskim, Georgesem Golembiowskim, Kazimierzem Dobrowolskim, Larrym Lattą (Wawrzyńcem Łatą) i Stanisławem Ruszałą. Trzecie i czwarte małżeństwo zawarła wyłącznie w celu otrzymania dokumentów uprawniających ją do stałego pobytu kolejno w Wielkiej Brytanii i USA. Z małżeństwa z Georgesem Golembiowskim doczekała się syna Georgesa juniora.

Autor: Marek Teler / Zdjęcie: NAC